Bastaardkikker

Bastaardkikker 

(foto: Jelger Herder)

De bastaardkikker, Pelophylax kl. esculentus , is een kikker van het geslacht van de groene kikkers uit de familie echte kikkers (Ranidae). Tegenwoordig wordt de kikker als volwaardige soort gezien, maar de hybride oorsprong wordt in de naam vermeld met het tussenvoegsel klepton, afgekort kl, wat letterlijk 'stelen', en in biologische zin 'overnemen' betekent. De bastaardkikker is te herkennen aan de meestal lichtgroene kleuren, een lichte streep op de rug, witte buik en langs de flanken rijen bruine of donkergroene vlekjes. Mannetjes blijven kleiner dan vrouwtjes en hebben knobbeltjes op de poten waarmee ze de vrouw tijdens de paring makkelijker vast kunnen houden. Deze soort blijft kleiner dan de meerkikker met maximaal 12 centimeter en komt nooit ver uit de buurt van een waterbron vanwege de sterkere gebondenheid aan water.
In het veld is het gemakkelijkste kenmerk het onregelmatige gekwaak. Het is een mengsel van stotende geluiden en rustige stukjes. De kwaakblazen zijn lichtgrijs (poelkikker heeft wit en de meerkikker donkergrijs).

Herkenningskaart met video zie: www.ravon.nl/infotheek/Soorteninformatie/amfibie%C3%ABn/Bastaardkikker/tabid/1375/Default.aspx

De bastaardkikker is een hybride soort, een kruising tussen twee andere soorten die zich echter zelfstandig voort kan planten. De 'oudersoorten' zijn de eerder genoemde meerkikker (P. ridibundus) en de kleine groene kikker (P. lessonae). De volwassen kikkers overwinteren op het land of op de bodem van het water.

De bastaardkikker komt niet zo vroeg uit zijn winterslaap als de bruine kikker. Als de bruine kikkers hun eiklompen al hebben afgezet worden de groene kikkers pas actief. Ze zetten pas eind mei hun eiklompen af, welke kunnen worden herkend aan de geelbruine kernen. De kikkervisjes zijn bruingroen van kleur.

De bastaardkikker heeft de status 'thans niet bedreigd' maar wel beschermd en ze mogen dus niet gevangen en/of verhandeld worden. De soortnaam esculentus betekent eetbaar, toch wordt deze soort bij Franse koks als de soort met de lekkerste billen gezien en belanden ze nog wel eens op de menukaart.